بيهوده گويي
گاهي انسان سخني ميگويد كه ضرري به خود يا مؤمن ديگري وارد نميسازد لكن هيچ فائده و ثمرة دنيوي و اخروي نيز ندارد، اينگونه سخن گفتن اگر چه مباح و جايز است ولي از جهتي مذموم و مكروه ميباشد، زيرا بيفائده و عبث است و شخص عاقل مرتكب فعل عبث و عمل بيفائده نميشود و مهمتر اينكه انجام كار بيفائده در صورت امكان انتفاع خود ضرر است چون در نزد عقلاء دفع منفعت ضرر و دفع ضرر منفعت بمشار ميآيد.
انسان به منزلة تاجري ميباشد كه عمر او سرماية او است پس بايد در هر لحظهاي فائدهاي متوجه خود سازد و اقوات گرانبها و سرماية عزيزش را بسادگي از دست ندهد بلكه بكوشد تا از اين سرمايهآي كه در مدت كوتاهي در اختيار او گذاشته شده حداكثر استفاده را بنمايد و براي آخرت خود زاد و توشه ذخيره كند، در حاليكه تكلم بيفائده حتي براي يك لحظه تضييع سرمايه است.